Misschien herken je het: Je doet wat er van je verwacht wordt, je draait mee in de dagelijkse carrousel van werk, huishouden en sociale contacten, maar ergens ben je jezelf daarin kwijtgeraakt. De grenzen naar je omgeving lijken vervaagd te zijn. Als in een winterlandschap waarbij alleen de contouren van de weg hier en daar nog herkenbaar zijn maar waardoor het moeilijk richting bepalen is. Het geeft een onbehagelijk gevoel omdat je voelt dat je leven niet meer klopt. Je ervaart een onrust, een leegte, een vermoeidheid die moeilijk te verklaren is. Duidelijk is wel dat jij voor je gevoel niet meer aan de touwtjes trekt.. Het gaat wringen: Je beseft dat er verandering nodig is. Je weet alleen niet wáár te beginnen ...
De prijs van het je aanpassen aan de ander Ons hoge levenstempo vraagt van ons een voortdurende flexibiliteit en doet non-stop een appél op ons. We passen ons daarnaast voortdurend aan, aan wat we denken dat anderen van ons nodig hebben, op het werk, in relaties, in het gezin, in vriendschappen. Je wilt graag betrouwbaar zijn, aardig, behulpzaam en wil niemand teleurstellen. Je zegt te vaak ‘ja’, terwijl je diep vanbinnen voelt dat het eigenlijk ‘nee’ zou moeten zijn…De oorzaak van dit gedrag is ontstaan in onze vroege jeugd als overlevingsstrategie. Zie blog.
Dit gedrag zorgt er echter voor dat je jezelf steeds
verder op de achtergrond duwt. Die focus op je omgeving eist z’n tol: Je
verliest het contact met jezelf, je eigen behoeften: Datgene wat jij wezenlijk
nodig hebt.
Zo vervagen de
grenzen tussen jou en je omgeving. Je voelt niet meer goed wie jezelf bent en
wat jij voor jezelf wilt. Vanuit gestaltperspectief noemen we dat
‘confluentie’: je vloeit samen met de ander waardoor je niet meer goed voelt
waar jij ophoudt en de ander begint. Dit speelt met name binnen partnerrelaties
maar kan overal plaatsvinden waar mensen samenzijn.
Het resultaat?
- Je voelt je opgebrand
- Je merkt dat irritatie en/of
verdriet zich opstapelt
- Je voelt je stuurloos, mist
richting
- Je voelt je minder vrij in
je keuzes
Grenzen als Voelbare Ervaring In mijn praktijk worstelen veel mensen met het stellen
van hun grenzen. Het is een universeel thema wat telkens terugkomt, bij jong en
oud. Het grenzen kunnen stellen lijkt daarmee geen vanzelfsprekende zaak te
zijn. Met ’grenzen stellen’ wordt meestal bedoeld: Duidelijk zeggen wat
je wilt. Maar zo werkt het lang niet altijd. Grenzen zijn geen vaste,
geschreven regels in je hoofd, er gaat geen rood lampje branden en er gaat geen
alarm af wanneer ze overschreden worden. Nee, het zijn ervaringen in je lichaam. Ze laten zich voelen meestal
vóór dat je ze kunt verwoorden. Die signalen in je lijf moet je wel kunnen
opmerken. Dat vraagt alertheid,
sensitiviteit en bewustzijn, in gestalt samen ook wel 'awareness' genoemd.
Wat
gestalttherapie voor je kan doen In de gestalttherapie
wordt er geen oordeel gegeven over hoe jij je voelt maar worden de signalen onderzocht.
Niet op een ingewikkelde, zwaar-analytische manier, maar door eenvoudigweg te
kijken naar wat er hier en nu in je lijf gebeurt:
- Hoe voel je je op dit
moment?
- Wat merk je op in je
lichaam? Zijn er emoties, sensaties? Wat zeggen ze jou?
- Wat gebeurt er met je
adem?
- Welke gedachten of beelden
komen op?
De signalen die je lijf jou geeft, willen je iets duidelijk maken. Ze zeggen: Er klopt iets niet; geef jezelf aandacht!. We onderzoeken vervolgens samen hoe jij contact maakt met jezelf en je omgeving. Daarmee onderzoeken we ook welke signalen jij mogelijk negeert omdat ze misschien te pijnlijk of te confronterend zijn. Signalen die jou juist veel informatie kunnen geven over wat je nu nodig hebt.
Het herkennen
en accepteren van je emoties geven je ruimte om liefdevoller met jezelf om te
gaan maar ook om bewustere keuzes te maken in datgene wat je wel en niet
(meer) wilt. Zodat jij weer een duidelijke grens ervaart tussen jou en je
omgeving.
Arjen Hart
www.gestaltpraktijkarjenhart.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten